Virtual Desktop Infrastructure (VDI) is een virtualisatieoplossing die virtuele machines gebruikt om virtuele desktops aan te bieden en te beheren. VDI hosts desktopomgevingen op een gecentraliseerde server en implementeert deze op aanvraag voor eindgebruikers. Toegankelijk via het netwerk met een eindpuntapparaat (laptop, tablet, enzovoort).

Met een VDI-oplossing kunnen organisaties een aantal voordelen realiseren. Desktopcomputing vindt plaats op de hostserver in plaats van op het eindpuntapparaat, zodat de hardwarevereisten voor het eindpuntapparaat lager zijn. Hierdoor wordt de investering in een eindpuntapparaat mogelijk lager en kan het eenvoudiger zijn om een breed scala aan externe en mobiele apparaten te ondersteunen. Naarmate de hardwarebehoeften van de desktopsoftware veranderen, kan het ook eenvoudiger zijn om CPU en geheugen vanaf de serverzijde te heralloceren dan vanaf de eindpuntapparaten.

Beveiliging en configuratiemanagement zijn ook nog voordelen van de VDI-oplossing. Omdat alle data alleen in het datacenter staat opgeslagen, beperkt elk verlies van een eindpuntapparaat de blootstelling van de data die niet in het apparaat is opgeslagen. In omgevingen met gestandaardiseerde desktopconfiguraties die niet voor elke gebruiker hoeven te worden aangepast, biedt een VDI-instantie strikte controles om afwijkingen van bedrijfsstandaarden te voorkomen.

Twee van de belangrijkste datacentercomponenten van een VDI-architectuur zijn de hypervisor en de verbindingsbroker. De hypervisor koppelt eerst de fysieke hardware los van het logische besturingssysteem, dat zich op de datacenterserver bevindt, en maakt het mogelijk om meerdere virtuele desktops vanaf één fysieke server te bedienen. De verbindingsbroker is de softwaregateway die elke desktopgebruiker verbindt met zijn of haar individuele desktopinstantie. Deze laag authenticeert elke gebruiker, ongeacht het eindpuntapparaat.

Gebruikspatronen van desktops zijn doorgaans minder voorspelbaar dan veel andere datacenterworkloads, en het is moeilijk om de belangrijkste workloadresourceconflicten van een virtuele desktop te voorspellen. Van oudsher wordt de architectuur voor de implementatie van de VDI-oplossing in een organisatie geassocieerd met een specifieke hardware-PoD die specifieke compute-, netwerk- en storagehardware bevat die is gebouwd om een bepaald aantal virtuele desktops te ondersteunen. Deze PoD (een specifiek aantal hosts dat is verbonden met een toegewezen storageapparaat) wordt dan gescheiden van de andere systemen om ervoor te zorgen dat de fluctuaties van de desktopworkloads geen invloed zouden hebben op de andere workloads in het datacenter. Dit model zorgt ervoor dat de performance van zowel de VDI-omgeving als de kernapplicaties voorspelbaar blijft. Deze isolatie beperkt ook de hoeveelheid storingen voor eindgebruikers en applicatieworkloads.

• Persistente desktop. Aan elke gebruiker wordt een unieke desktopinstantie toegewezen, die kan worden aangepast aan zijn of haar persoonlijke voorkeuren.

• Niet-persistente desktop. Gebruikers hebben toegang tot een pool van uniforme desktopimages om taken uit te voeren. Deze niet-persistente desktops worden na elk gebruik teruggezet naar hun oorspronkelijke toestand in plaats van te worden gepersonaliseerd voor een unieke gebruiker.

Het gebruik van VDI-omgevingen maakt het veel eenvoudiger om externe werknemers toegang te bieden tot standaard desktopomgevingen van een organisatie op een breed scala aan apparaten. Met de virtuele desktop kan de toegang tot de belangrijkste softwaresystemen worden geregeld en kan toegang worden verleend aan elke externe werknemer op een externe site, met slechts een minimale investering. Ongeacht de locatie heeft elk teamlid toegang tot hetzelfde bedrijfsnetwerk en dezelfde resources terwijl de centrale toegang en applicatieregeling behouden blijven. Persistente desktops kunnen worden aangepast aan elke gebruiker, terwijl de data gecentraliseerd blijft in het centrale datacenter.

Een belangrijk voordeel van een niet-persistente desktop is de mogelijkheid om een standaard desktop uit een pool van identieke desktops te gebruiken. Een standaard callcenter is een uitstekend voorbeeld van hoe dit model direct de behoeften van een team van mensen ondersteunt. Elk teamlid hoeft alleen maar een specifieke set taken uit te voeren, waarvoor de desktop niet non-standaard hoeft te zijn. Met een personeelsbestand dat groter of kleiner kan worden, zorgt de mogelijkheid om tijdens werktijd eenvoudigweg in te loggen op een beschikbare desktop voor het minimaliseren van de overhead van persoonlijke fysieke desktopmachines. De standaard niet-persistente desktopinstantie kan eenvoudig worden gepatcht en geïmplementeerd met alleen de vereiste software erop geïnstalleerd en kan met minimale complicaties worden geïmplementeerd op fysieke locaties.

Als tijdelijke werknemers een team komen versterken, hebben ze toegang nodig tot een aantal van de belangrijkste bedrijfsmiddelen en teamleden, maar beveiliging blijft uiteraard een belangrijke overweging. Door gebruik te maken van een virtuele desktop is het mogelijk om de toegang tot de bedrijfsresources te beheren én een verbindingspunt voor tijdelijke werknemers te leveren. Deze tijdelijke werknemers kunnen taken uitvoeren waarbij bedrijfsresources nodig zijn zonder toegang te hebben tot systemen die geen verband houden met hun contract. Deze controle minimaliseert ook de investering in het leveren van een fysiek eindpuntapparaat tijdens het tijdelijke contract.